Knikkerlied

Ge wist niet wor ‘t vandan kwam. Ge wist ok nie wie d’r mi begon, mar in enne keér was ‘t ur. ‘t Knikkere, ieder joar wer. De derkes han engel weke lang ‘n knikkerzekske um d’re nek hange. De jonges han duk ‘n blekke buske bej hur van de stroöp of zoë, of ze han ze gewoön in hur boks etes. ‘t Waar altied spannend, ‘t din ouw iets, de knikkere. ‘t Waar inens wer iets aanders wa ge kost gon doen. ‘t Begos mi ‘n plekske te zuuke, wor ge ouw speulplats kost gón maake. Ge dint urts ‘n getje of kuuleke maake, dan din-de d’n hak van ouw klump, of net wa g’an ouw vuut had, op de grond zette en dan din-de ouw ege hillemoal roond dreje, um ouwege as hin, zak mar zegge, net zolang tot ge ‘n moj getje had. Dan din-de de mi ouwhaand gelieks maake. ‘n Par meter wieër wer ‘n striepke getrokke mi ‘n stukske houten vanaf ‘t striepke tot an ‘t getje wier alles heël baar gemakt. De din-de, dut mit ouw vuut steeds d’n enne nevve d’n andere te zette, nog efkes alles mi da haand a nkloppe en as dé allemoal verrig waar, dan kos-te engksele beginne. D’r wier van te vurre wel afgesprooke of ‘t menes waar of vur sles, anders wier dur in de korste keëre al gekekt. Ge had toen van die leëme knikkers, van die vuul gruune en bruune, rodsige en paarsblauwe. Mej prebierde ge ze zelf te maake. Ge viet dan wa klei an de graaf- of sloötkant, drejde dor roonde bellekes van, die liet-te drüge, um ze dan latter te verreve. Duk waare ze behuürlijk wiens, od d’r zaat ‘nen duts in, mar ja, ge had ‘r wer ‘n par meer. ‘t Erregste waar, de ze uutere kosse valle, as ze tegge’nen aandere ankwamme, of ze waare mi kapot as t’r iemens op troj. De was dan ok wer sund, war. Soms had-de d’r ok van die glaaze bej. Die von-te as kiend toch zô moj, zô sprookje-sechtig. Dor waar-de heël zuunig op. De jonges dinne host altied stuuke. Ze stonde dan bej ‘t getje. D’r wier urst uutgemakt hoevel knikkers de ze in hur haand viette. Ze richtten op ‘t getje an, en mi ‘n bepâlde beweging stuukte de knikkers er pursies in. ‘t Ging er um, det ‘r ‘n ongelieks ântal in ‘t getje lag, was de nie zoë, dan hadde verloore. De derkes begosse vanaf ‘t striepke. Ze gojde ieder ens, en wie ‘t korst bej ‘t getje lên môg beginne. Um burte drûlde ge de knikkers op ‘t getje an. Ge môcht nie schuuve, want dan waar-de af. Mestal din-de de toch wel en dan zaate lâtter op schoôl mi zonne vuule vinger en mar lekke en zoebele um hum wer schoôn te kriege. As ge gelieks spûlde, dan waar-de op ouw zoêt, hadde verspult, dan waar-de koeps en hadde duk erm zin, en mej wier d’r ok wel um geschrawd. ‘t Was altied unnen moje tied, dieje knikkertied, al waar-d’r duk beëstig gekoeteld, wa dan wer de nûdige ruzie gof. Mar toch het dieje knikkertied van vruuger unne bepâlde indruk op mien gemakt. Zovvel zelfs, dé ik er nou ‘n verhâltje ovver geschreve heb. Jo Hermens Daverveld